प्रेमात दुःखाचे महल जे सजवले मी,

प्रेमात दुःखाचे महल जे सजवले मी,

ते एक मन ज्याला दगड बनवले मी..

कधी कोणी दुःखवु नये तुला माझ्यामुळे,

म्हणून जगापासुन तुझे नाव लपवले मी..

ज्या आसवांनी या रात्रीनां जागवले मी,

ते दोन डोळे ज्याना नेहमी रडवले मी..

पण कधी तुझ्या पापण्या भिजु नयेत,

म्हणून जगासमोर या ओठांना हसवले मी..

तुझ्यानतंर विनाकारण या देहाला जगवले
मी,

आता हो स्वःताच्या हाकेने मृत्युला बोलावले मी..

उगाचं तुला त्रास नको माझ्या जाण्या नतंरही,

म्हणुन त्या स्मशांनाजवळ घर बनवले मी..

तुझ्या विरहांत उगाचचं शब्दांना सतवले
मी,

तुझा इतिहास लिहिताना कवितांना रडवले मी..

तुझ्यामुळे त्यानांही आसवात भिजावं लागतं,

म्हणुन सारे अश्रुं आता मनात साठवले मी..
.